Mevrouw Middelkoop: ‘Ik vind het fijn als ik weet wat er in mensen omgaat’

Een luxe vakantie. Zo voelde het de eerste weken voor mevrouw Middelkoop in Harderwijk. “Het is een hele andere, mooie omgeving. Dat geeft zo’n vakantiegevoel. Na een paar weken dacht ik: de vakantie moet nou wel een keer afgelopen zijn. Maar toen besefte ik dat dit mijn thuis echt is”, zegt ze. “Als ik nu in de auto stap vanuit mijn werk op Urk, denk ik: heerlijk, ik ga weer lekker naar Harderwijk. Naar mijn huis.”

Inmiddels heeft mevrouw Middelkoop al verschillende gemeenteleden ontmoet. Niet alleen door de kennismakingsgesprekken in de kerk, maar ook met huisbezoeken gaat ze soms mee. “In de eerste plaats doe ik dat voor de mensen, maar ook voor mezelf om iedereen beter te leren kennen. Ik vind het fijn als ik weet wat er in mensen omgaat.”

Daarnaast kan mevrouw Middelkoop, vanuit haar professie als praktijkondersteuner in de ggz in een huisartsenpraktijk, gemeenteleden met psychische problemen ook verder helpen. “Ik begeleid mensen met psychische moeite in de eerstelijns zorg. Dat wil zeggen: binnen de huisartsenzorg.” Dat varieert van mensen met een depressie, een burn-out, angstklachten, maar ook mensen die te maken hebben met rouw.

“Ik vind het heel interessant om mensen te mogen begeleiden op momenten dat het niet makkelijk is in het leven. Dat is heel mooi om te doen. Om mensen te kunnen ondersteunen, naar ze te kunnen luisteren en ze soms een richting te kunnen voorleggen. Daar ligt mijn passie.”

De afgelopen tijd is mevrouw Middelkoop zich meer gaan specialiseren in rouwbegeleiding. “Ik merkte dat er bij rouw ook veel geloofsvragen bij komen kijken. Vragen als: Waarom heeft God mij dit aangedaan? Waarom heeft Hij mijn man zo vroeg afgenomen? Soms verwijs ik dan door naar het pastorale team, maar vaak kan ik er in gesprekken ook wel weer bij aansluiten.”

In haar eigen familiekring heeft mevrouw Middelkoop ook te maken gehad met rouw. “Ik ben mantelzorger van schoonvader en mijn moeder. Mijn vader is tien jaar geleden overleden en hij heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in mijn leven. Toen hij overleed, ging hij heel getuigend heen. Dat is iets dat mij geraakt heeft. Ik heb ook heel veel geleerd hoe hij daarin stond.”

In haar jeugd was geloof al heel belangrijk voor mevrouw Middelkoop. “Mijn geloof is mijn houvast. Van jongs af aan mag ik zeggen dat ik de Heere Jezus als mijn persoonlijke Verlosser ken. Dat is heel voorzichtig een rode lijn door mijn hele leven geweest. Ik merk, naarmate je verder in het leven komt en meer dingen meemaakt, dat het geloof ook een hele steun is. Dat Hij getrouw is in je leven. Hij neemt niet altijd alle moeiten weg, maar door Zijn troost kan Hij ook zeggen: ‘Mijn genade is wel genoeg om die moeiten te dragen’.”

Als jongere wilde mevrouw Middelkoop haar geloof al graag handen en voeten geven. “Ik wil met anderen de vreugde delen die het geloof kan geven.” Op Urk ontdekte ze hoe leuk ze het vond om kennis over te dragen. Samen met haar man leidde ze voor het eerst een catechisatiegroep. “Dat is een hele bijzondere ervaring geweest. Ik vind het leuk om aan een stukje kennisoverdracht te doen. Dus als er iets is in de gemeente wat ik wil gaan doen, dan is het wel catechisatieles geven.”

Hoewel mevrouw Middelkoop veel bezigheden heeft, vindt ze dat haar eerste taak in het gezin ligt. “Dat is natuurlijk wel een stukje uitgedund, omdat onze zoons een deel van de week er niet zijn”, zegt ze. “Maar in zekere zin ben ik nog steeds de coach van ons gezin, ook al zijn ze zelfstandig. Luisteren naar hun verhalen, horen hoe het gaat. Een goede verstandhouding met alle kinderen, dat zijn dingen die ik heel belangrijk vind.” Daarnaast past ze ook wekelijks op haar kleinkind op.

Mevrouw Middelkoop merkt nog op: “Wat mensen nog van mij zouden moeten weten, is dat ik wat terughoudender ben. Mijn man is heel spontaan, ik kijk iets meer de kat uit de boom. Het komt wel, maar ik heb iets meer tijd nodig om mezelf helemaal te kunnen geven.”

Door Lisa Petersen